ACILAR

(...)
Sisli ve kasvetli bir hava hakimdi o gün. İçimizde keder ve sıkıntıyla yola çıkmıştık. Kardeşimi derse bırakmak için bugün yolumu değiştirmiştim.Her zamanki alışkalığımdan vazgeçerek...
Gönül'ün hiç bitmeye neşesi,muhabbeti eşliğinde yolun nasıl bitiiğini anlamamıştık. Neyse ki fakülteye gelebilmiştik. Kardeşim yine aynı heyecanıyla çantasını arka koltuktan alıp koşarak sınıfına gitti. Çıkışta alışveriş sözüm olduğundan fakültenin bahçesinde onu beklecektim. Kafeden çayımı aldım ve beklemeye başladım. Yalnızlık daha da kederlendirmişti beni. Elimde çayımla düşüncelere dalmıştım. Yorgundum da aslında. Bütün bunları düşünürken ne olduğunu bile anlamadan gökyüzü daha da kararmaya başlamıştı. Kafamı kaldırdığımda 2 3 tane savaş uçağının üzerimizden geçtiğini gördüm. O kadar alçaktan uçuyorlardı ki korkudan insanlar nereye kaçacaklarını bilemez haldeydiler. Ben de koşarak Gönül'ün sınıfına yöneldim. Amacım onu oradan çkarmaktı. Ülkenin karmaşık hali belki de bir savaşa sürüklüyordu bizi. Kardeşim de çoktan çıkmıştı sınıftan. Onu aldım ve hızla binadan uzaklaştık. Çünkü her şey çok hızlı gerçekleşiyordu.Şehrin diğer ucundan bomba sesleri bile gelmeye başlamıştı. Arabaya binerek  kendimize güvenli bir yer aramaya başlamıştık. Şehirde adeta bir karmaşa hakimdi.İnsanlar ne yapacaklarını bilmiyorlardı. Yollar da kapalıydı. Aracımı uygun bir yere park ederek yolumuza yayan bir şekilde devam etmeye karar verdik.
Yolun ilerisinde yabancı askerler vardı. Öyle bir korkuya kapılmıştık ki,kendimizi korumak için bir yer arayışına girmiştik. (...)