İnsan ne çok özlüyor doğduğu, büyüdüğü toprakları. Bugün aklıma geldi de birden hüzün birikti kalbime. Çocukluğum, oyunlarımız, her köşesini bildiğim mahalle... Nasıl zaman geçti de ben bunlara özlem duyar hale geldim hala anlayabilmiş değilim. Ama insan hayatında neler yaşarsa yaşasın gözlerini kapattığında gördüğü ilk şey çocukluğu oluyor. Belki de en derin izler çocukluğumda olduğu için ben öyle görüyorum. Ne olursa olsun sokakların o toz toprak kokusu, annemin öğle vakti babam için yaptığı yemeklerin kokusu hiçbir zaman gitmeyecek burnumdan ve zihnimden. Sonra kız kardeşimin ablacım seni çok çok, dünyanın yarısı kadar seviyorum deyişi, her sıkıntısında bana koşuşu, ödevlerimizi beraber yapışımız hiç bitmeyecek sanki. Bitmesin de. Bir yanım hep çocuk kalsın, her yanım çocukluğum koksun...
0 Yorumlar